دوستم = هم خونه ایم

به عنوان همخونه خوب بود تو دوستی هم متعادله . من و اون و زه و عط رفتیم درکه و من اون روز اصلا حرفی نزدم بیشتر به این دلیل که دوستم چسبیده بود به زه و من برای حرف زدن باید خیلی تلاش میکردم . یه جورایی حس کردم که دوستم با زه از بین رفته و با اینکه خیلی بهش علاقه دارم اما چون باهاش رابطه ندارم این دوستی از بین رفته .

اما اینطور نبود من یادم رفت که باید توی رابطه هام تلاش داشته باشم و بخوام که صحبت کنم تا بقیه هم به من توجه کنن . اون لحضات فقط میگفتم باید به من نگاه کنن تا من یه حرفی بزنم . من در اشتباه بودم . ادم برای همه چیز باید تلاش کنه حتی برای اینکه بین جمع دوستاش باشه .

جمعه 9 ابان هم رفتیم درکه این دفه جمع خیلی بزرگ تر بود و با سه نفر برای اولین بار تو یه جمع بودم . اما این دفه تا اخرش سعی کردم که اجتماعی رفتار کنم و تو جمع باشم .

­­

من خیلی از دوستم تعریف میکردم یکی از دلیلاش این بود که میدونستم اون دوست داره ازش تعریف بشه و دلیل دیگه ش هم برای این بود که یه حرفی زده باشم . یه ذره از این موضوع ناراحتم ، اما شاید بعدا دیدگاهم عوض بشه. اما دوستم اصلا از من تعریف نکرد و کاملا عکسش بود . من حتما حتما باید راجب این موضوع حرف بزنم  تا دیگه تکرارش نکنه