دعوای کوچیک

بچه ها دارن با صدای بلند حرف میزنن صدای درس خوندنم رو میبرم بالا اما فایده ای نداره بچه ها تازه بیشتر صداشون رو میبرن بالا منم بشون گفتم که لطفا رعایت کنین ­­­بازم فایده ای نداره میشینم روی تخت و چشم غره میرم بشون نگاه میکنن و اصلا براشون مهم نیست به این میگن خاصیت هفتادیا از رو نمیرن حالا که دیگه راه حلی برام نمونده سرپرست برمیگدره و میگه داریم اذیتت میکنیم و منم بشون میگم چطور میتونینن بخندین و با صداتون بقیه رو ناراحت کنیم و بعدشم یسری حرف تو این مایع ها رد و بدل میشه و سرپرست اصلی میگه بچه ها لطفا همتون رعایت کنین . تازه جالب اینجاست که ازشون عذر خواهی میکنم  و میگم من میانترم دارم چند روز بیشتر وقت ندارم و اصلا جواب مشابهی نمیشنوم . به این میگن خودخواهی دهه هفتادیا

و یاد میگیرم انقد زود عذر خواهی نکنم چون اینا اصلا ارزشی برای این کلمات قائل نیستند.

ولی خیلی خوشحالم چون حقم رو گرفتم .